Autor:

Podręcznik: Patronus

Patronus
Patronus jest chyba najbardziej znanym, jak i niesamowicie trudnym zaklęciem obronnym. Efektem czaru jest stworzenie biało-srebrzystego obrońcy, który przybiera formę zwierzęcia. Cielesna forma patronusa nie pojawi się, dopóki zaklęcie nie zostanie rzucone w pełni poprawnie. Jako czysta, ochronna magiczna koncentracja szczęścia i nadziei (silne, pozytywne wspomnienie jest podstawą do jego stworzenia) stanowi jedyne skuteczne zaklęcie przeciw dementorom. Większość czarownic i czarodziejów jest niezdolna do wyprodukowania patronusa, dlatego też uważa się go za symbol wyższej zdolności magicznej.

Zaklęcie Patronusa jest jednym z najbardziej starożytnych zaklęć i pojawia się w wielu wczesnych opisach magii. Pomimo długiego związku z tymi, którzy walczą z powodu wzniosłych czy szlachetnych pobudek, czarodzieje którzy potrafili wyczarować cielesnego patronusa często byli wybierani na wysokie stanowiska w Wizengamocie i Ministerstwie Magii, patronus jest również znany pośród czarnoksiężników. Podczas, gdy jest rozpowszechniona i uzasadniona wiara w to, że czarodziej, który nie posiada czystego serca nie jest w stanie wyprodukować udanego patronusa (najbardziej znanym przykładem zaklęcia przynoszącego odwrotny skutek jest przypadek mrocznego czarodzieja - Raczidiana, który został pożarty przez larwy), bardzo niewiele czarownic i czarodziejów o wątpliwej moralności zdołało to uczynić, wyjątek stanowi np. Dolores Umbridge, która jest w stanie wyczarować patronusa o kształcie kota, by chronił ją przed dementorami. Może być to spowodowane prawdziwą wiarą w słuszność swoich działań, która może dostarczyć niezbędnego szczęścia. Jednakże większość tych, którzy są znieczuleni w efekcie łączenia się z mrocznymi stworzeniami, uważa patronusa za zbyteczne zaklęcie, którego nie potrzebują w swoim arsenale. Niektórzy, przesiąknięci Czarną Magią, nie posiadają szczęśliwych wspomnień, a tym samym nie są w stanie posłużyć się tym czarem.

Opracowanie własne, na podstawie informacji z książek o Harrym Potterze, Pottermore. Cytując nawet mały fragment opracowania, należy podawać informacje o źródle, czyli tym podręczniku lub twórcy podręcznika - Reny Boursier.