Podręcznik: Ministrowie Magii

Ulick Gamp
#1 (1707 - 1718)

Miał trudne zadanie przystosowania społeczność Świata Czarodziejów do warunków i ustaleń Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów. Czarodzieje musieli przyjąć nowe warunki, które zostały im narzucone, a przystosowanie i kontrolowanie tego wymagało od Ministra silnej ręki, ale i pomysłowości, w końcu magowie należeli do społeczności krnąbrnych, śmiałych ludzi o skłonności do bardzo dziwnych zachowań. Potrafili robić niesamowite rzeczy, a czasem i bardzo głupie, jedynie dla swej rozrywki. Gamp miał więc bardzo trudne zadania do wykonania. Nie można powiedzieć, że nie zadanie to nie zostało wykonane, to dzięki niemu powstał Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów, z którego sam minister był bardzo dumny, jako wcześniejsza głowa Wizengamotu. Nałożył wiele zaklęć ochronnych oraz przepisów na Dziurawy Kocioł oraz jego klientele, dopiero po pewnym czasie przekazał on odpowiedzialność za ochronę oraz wpuszczanie czarodziejów na Ulicę Pokątną ówczesnemu właścicielowi pubu, a ten w podzięce stworzył nową markę piwa – Starego Towarzyskiego Gampa, które jest tak obrzydliwe, że do tej pory nie znalazł się nikt, kto byłby wstanie wypić to piwo do końca. Jego portrety wiszą w Ministerstwie Magii oraz u premiera mugoli, jest to bowiem pewien sposób na komunikacje, a portret Gampa sprawuje funkcje posłańca między nimi.

Ulick najprawdopodobniej był czystej krwi lub nawet półkrwi (choć bardziej czystej, ze względu na zajmowane stanowiska), a to ze względu na fakt, że pierwszym ministrem magii, który był mugolakiem, był Nobby Leach wybrany prawie 250 lat po Gampie. Gampa opisywano jako małego, podobnego do żaby człowieka, który zazwyczaj nosił purpurowe szaty i kręcone, srebrne peruki.

Damocles Rowle
#2 (1718 - 1726)

Po wprowadzenie Kodeku Tajności Czarodziejów, pracowano nad wybudowaniem lub stworzeniem jednego więzienia, które byłoby oddalone od mugoli na tyle, by uniknąć zauważenia czy odkrycia. Dodatkowo, miało to być ułatwienie zarówno dla nowopowstałej instytucji rządzącej, która w łatwiejszy sposób mogła zarządzać jednym więzieniem, a nie kilkoma rozsianymi po całym kraju, jak i dla społeczności czarodziejów, którzy nie musieli się obawiać mieszkania przy niebezpiecznych osobnikach. Początkowo planowano stworzenie więzienia na Hybrydach, plany te zostały jednak zmienione przez Domoclesa Rowle, który został Ministrem Magii w 1718 roku. Został wybrany na ministra z powodu opinii przeciwnika mugoli i twardej ręki w polityce przeciwko nim. Ostatecznie to on dokonał zmian i wybrano Azkaban, jako miejsce do którego mieli napływać kryminaliści z całego kraju. Część czarodziejów protestowała przeciwko wybraniu tej twierdzy na więzienie, sugerując, że ma ona już swoją historię, w dodatku mroczną, a jej mieszkańcami są dementorzy, stworzenia bardzo niebezpieczne, które ciężko kontrolować. Rowle oczywiście zrobił tak, jak od początku planował, dodatkowo mówił, że de mentorzy mogą stanowić tanią, siłę roboczą, która zaoszczędzi Minsiterstwu dodatkowych kosztów, wysiłku i kłopotów. I tak, Domocles Rowle ustanowił Azkaban więzieniem, do którego początkowo zaczęły trafiać osoby, które nie popełniły strasznych zbrodni, a niewielkie wykroczenia. Nie miało to jednak znaczenia, bowiem dla dementorów, którzy pilnowali więźniów, stanowili tylko dodatkowy pokarm, a ministerstwo miało ich z głowy. Rowle został wybrany na ministra co najmniej dwa razy, jednak jego narastająca polityka antymugolska doprowadziła do tego, że nawet Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów musiała interweniować, a część z jego działań zostały ocenzurowane. W 1726 roku, Rowle został usunięty z posady Ministra Magii.

Perseus Parkinson
#3 (1726 - 1733)

Podobnie jak jego poprzednik, tak i Parkinson prowadził propagandę antymugolską. Domagał się aby wprowadzić oficjalny zakaz małżeństw czarodziejów z mugolami, próbował nawet zatwierdzić ustawę, która tego by zabraniała. Społeczeństwie czarodziejów zależało jednak na utrzymaniu dobrych stosunków z mugolami, a zatwierdzenie takiej ustawy nasiliłyby działania antymugolskie, co mogło naruszyć trwający pokój. Dlatego przy najbliżej okazji, zmęczeni szerzeniem nienawiści i niechęci do mugolów, czarodzieje przegłosowali Parkinsona, a jego kariera jako Ministra Magii zakończyła się w 1733 roku. Zgodnie ze Skorowidzem Czystości Krwi, wydanym na początku lat 30. XX wieku, nazwisko Parkinson znajduje się na tej liście, a skoro 'praprzodek' żył w tamtym czasie, z całą pewnością był czystej krwi.

Eldritch Diggory
#4 (1733 - 1747)

Został wybrany na Ministra Magii w roku 1733 i był ponownie wybrany przynajmniej raz, w przeciwieństwie do swoich poprzedników był poważanym i lubianym ministrem. Był jednym z czarodziejów, którzy nie popierali pomysłu zrobienia z Azkabanu więzienia, dlatego podczas swojego urzędowania, postanowił odwiedzić Azkaban i sprawdzić jak forteca radzi sobei, jako więzienie. To co tam zobaczył przerosło jego ‘oczekiwania’. Więźniowie co prawda nie uciekali, ale tylko dlatego, że w większości zamieniali się w szaleńców niezdolnych do racjonalnego myślenia, obok fortecy stworzono nawet specjalny cmentarz dla nich, ponieważ liczba zgonów samych skazańców przerosła wszelkie wyliczenia. Diggory nie był tym zachwycony, stworzył on nawet specjalny komitet, który miał za zadanie znaleźć alternatywne rozwiązanie dla Azkabanu. Zanim jednak zdołał cokolwiek zdziałać, w roku 1747 zmarł na smocza ospę, a komitet który niedawno założył, rozpadł się. Był uznawany za jednego z najwybitniejszych Ministrów Magii w historii, to właśnie on ustanowił jako pierwszy program rekrutacyjny na stanowisko Aurora.

Nie wiadomo dokładnie jakiego statusu krwi był, wiadomo jednak, jak w przypadku Gampa, że musiał być czystej krwi lub półkrwi. W wieku 11 lat nabył on różdżkę w sklepie Ollivanderów, wykonaną z topoli. Sam Diggory z różdżką stanowi argument w obaleniu mitu, jakoby różdżki z topoli nigdy nie wybierali polityków na swoich właścicieli.

Albert Boot
#5 (1747 - 1752)

Został wybrany na Ministra Magii w 1747 roku, był też pierwszym ministrem wybranym przez ludność Wielkiej Brytanii i Irlandii po śmierci Eldritcha Diggory. Przez większość uważany za sympatycznego, ale momentami nieudolnego Ministra Magii. Podczas trwania buntów goblinów, nie był w stanie poradzić sobie z narastającymi problemami i dlatego zaraz po tym, w roku 1752 zrezygnował z pełnienia funkcji ministra.

Basil Flack
#6 (1752 - 1752)

Po zrezygnowaniu z pełnienia funkcji ministra przez Boota, nowym Ministrem Magii w roku 1752 został Basil Flack. Uważa się, że mógł zostać wybrany jako tymczasowy minister ze względu na narastający konflikt i problemy związane z buntami goblinów. Niestety jego kadencja nie trwała długa, Flack zrezygnował z pełnienia urzędu zaraz po tym, jak dowiedział się, że wilkołaki dołączyły do powstań goblinów. Do roku 2014 był najkrócej urzędującym Ministrem Magii.

Hesphaestus Gore
#7 (1752 - 1770)

Był jednym z pierwszych czarodziejów, którzy zostali aurorami po ustanowieniu programu rekrutacyjnego na to stanowisko przez ministra Diggory’ego. Został wybrany na tymczasowego Ministra Magii w roku 1752, a później został wybrany już na stałe, na to stanowisko, i był wybrany ponownie przynajmniej raz. W przeciwieństwie do swojego poprzednika, udało mu się opanować i udaremnić wybuch kilku powstań magicznych stworzeń (już nie tylko goblinów, bowiem wilkołaki dołączyły do nich). Historycy są jednak niezgodni w przypisaniu mu całkowitego sukcesu nad buntami, niektórzy uważają, że jego odmowa w rozważeniu ustanowienia programu rehabilitacyjnego dla wilkołaków spowodowała wzrost liczby ataków na czarodziejów.


W roku 1754, Gore wraz z Włoskim Ministrem Magii mieli sędziować niesławny, miotlarski wyścig z Aberdeen do Rzymu, pomiędzy najbardziej znanymi ‘lotnikami’ w Europie, Torquil McTavish i Silvio Astolfi. Zebrano się w Rzymie, w Koloseum, gdzie znajdowała się meta wyścigu, wszelkie środki ostrożności zostały zachowana, nawet sam wyścig został zorganizowany w nocy, tak aby nie zakłócić życia mugoli i nie zostać przez nich odkrytym. Ministrowie, wraz z trybunami fanów czekali na przybycie ścigających się rywali, zanim Ci jednak się zjawili, między fanami obu stron wybuchły konflikty, które w szybkim czasie doprowadziły do zniszczenia Koloseum. Na pomoc przerażonych ministrów wyszła Orabella Nuttley, pracownica Urzędu Niewłaściwego Użycia Czarów, której zadaniem podczas wyścigu było przechowywanie oraz odpowiednie zorganizowanie świstoklików. Orabella wyszła naprzeciw ministrów (w dosłownym tego słowa znaczeniu) i zaczęła naprawiać kolumny poprzez zaklęcie Reparo, które sama wynalazła. Zdumieni ministrowie oraz ich współpracownicy poprosili aby Orabella nauczyła ich tego zaklęcia. Wkrótce potem Koloseum wróciła do swojego poprzedniego stanu, a czarodziejom udało się uniknąć odkrycia przez mugoli, którzy niedługo potem zjawili się na miejscu zbudzeni hałasem. Wdzięczny Hesphaestus nagrodził Orabelle Nuttley Orderem Merlina Pierwszej Klasy, za zapobiegnięcie złamania najważniejszej zasady Międzynarodowego Kodeksu Tajności Czarów. Sam Gore był również odpowiedzialny za remont oraz wzmocnienie więzienia Azkaban, a tym samym nie poszedł w ślady Diggory’ego, który chciał znaleźć alternatywę dla twierdzy. W roku 1770 przeszedł na emeryturę albo został zastąpiony poprzez głosowanie, pełnił urząd Ministra Magii przez 18 lat.

Maximilian Crowdy
#8 (1770 - 1781)

Został wybrany na Ministra Magii w roku 1770 i był na ten urząd wybrany jeszcze przynajmniej jeszcze raz. Powszechnie uważany za bardzo charyzmatycznego lidera, ojca dziewięciorga dzieci, który zdołał rozbić kilka ekstremistycznych grup czarodziejów propagujących czystość krwi oraz dominację czarodziejów nad mugolami. Minister Crowdy zapobiegł tym samym kilka ataków na mugoli. Zmarł w roku 1781, a jego tajemnicza śmierć stała się tematem wielu książek i teorii spiskowych.

Porteus Knatchbull
#9 (1781 - 1789)

Wybrany na Ministra Magii w roku 1781, pełnił ten urząd do roku 1789. W roku 1782 został poproszony przez ówczesnego mugolskiego premiera – Fredericka Northa, aby ten sprawdził czy byłby wstanie pomóc wobec niestabilności umysłowej króla Jerzego III. Wszystko miało pozostać między nimi, jednak informacje o tym, że Lord North wierzy w czarodziejów doprowadziły do jego usunięcia z pozycji mugolskiego premiera.

Unctuous Osbert
#10 (1789 - 1798)

Został wybrany na Ministra Magii w roku 1789, uczęszczał on do Hogwartu choć jego dom do którego należał nie jest znany. Większość społeczeństwa czarodziejów podejrzewa, że największy wpływ na jego wybory i decyzje miał Septimus Malfoy, członek bardzo potężnej i bogatej rodziny Malfoy. W okresie, w którym trwała jego kadencja, Septimus był inwestorem i miał ogromny wpływ na poczynania Ministerstwa, czarodzieje uważają więc, że sam Osbert był niczym więcej jak tylko marionetką w rękach Malfoya. W roku 1798 zrezygnował on z rządów, odchodząc.

Artemisia Lufkin
#11 (1798 - 1811)

Została wybrana na Ministra Magii w roku 1798, była pierwszą kobietą, która pełniła funkcję ministra, została przynajmniej raz wybrana ponownie na ten urząd. Urodziła się w roku 1754, w rodzinie nieznanego statusu krwi (choć musiała mieć przynajmniej jednego rodzica czarodzieja). Uczęszczała do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie w latach 1765 – 1772, gdzie należała do domu Hufflepuff.

Wiadomo, że wybór kobiety na Ministra Magii wywołał oburzenie w społeczności czarodziejów, a szczególnie u osób wysoko-postawionych. Niektórzy członkowie Wizengamotu, wystąpili ze swoich pozycji, w ramach sprzeciwu i protestu przeciwko jej wyborowi. Była Ministrem przez 13 lat, ustępując w 1811 roku Groganowi Stumpowi. Założyła Departament Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów, w którym ciężko pracowała nad tym aby jedna z edycji Mistrzostw Świata w Quidditchu odbyła się w Anglii podczas jej urzędowania.

Zmarła w roku 1825, mając 71 lat. W latach 90. XX wieku jej podobizna znalazła się na Kartach z Czekoladowymi Żabami. W 1991 roku prefekt domu Hufflepuff – Gabriel Truman – wygłosił pierwszorocznym krótką mowę zachwalając najwybitniejszych członków domu Helgi, a tym samym wymieniając wśród tych osób Artemizję.

Grogan Stump
#12 (1811 - 1819)

Josephina Flint
#13 (1819 - 1827)

Radolphus Lestrange
#15 (1835 - 1841)

Hortensia Milliphutt
#16 (1841 - 1849)

Evangeline Orpington
#17 (1849 - 1855)

Priscilla Dupont
#18 (1855 - 1858)

Dugald McPhail
#19 (1858 - 1865)

Faris Spavin
#20 (1865 - 1903)

Venusia Crickerly
#21 (1903 - 1912)

Archer Evermonde
#22 (1912 - 1923)

Lorcan McLaird
#23 (1923 - 1925)

Hector Fawley
#24 (1925 - 1939)

Leonard Spencer-Moon
#25 (1939 - 1948)

Wilhelmina Tuft
#26 (1948 - 1959)

Ignatius Tuft
#27 (1959 - 1962)

Nobby Leach
#28 (1962 - 1968)

Eugenia Jenkins
#29 (1968 - 1975)

Harold Minchum
#30 (1975 - 1980)

Millicent Bagnold
#31 (1980 - 1990)

Cornelius Fudge
#32 (1990 - 01.07.1996)

Rufus Scrimgeour
#33 (01.07.1996 - 01.08.1997)

Pius Thicknesse
#34 (01.08.1997 - 02.05.1998)

Kingsley Shacklebolt
#35 (02.05.1998 - ?)